комектесыныздершы:табу создеры бар макал-мателдер жазуга.

Мөниргә әтисе магазиннан өр-яңа велосипед сатып алды. Мөнир велосипедын җитәкләде дә урамга чыкты. Аның тирәсенә шундук иптәш малайлары җыелды.

– Мөнир, йөреп торырга миңа да бирерсең әле велосипедыңны? – диде Илдус.

Бүтән малайлар да:

– Эх, нинди ялтырап тора! – Бер генә тотып карыйм әле, – диештеләр.

Мөнир велосипедын бик кызганды. Аның үз әйберенә беркемне дә кагылдырасы килмәде.

– Теләнмәгез дә, берегезгә дә бирмим, – диде ул кырт кисеп.

татар халык әкиятләре

Ләкин Мөнир велосипедта йөри белми иде. Шуңа күрә аны, велосипедка утыргач аумас өчен, арттан кем дә булса тотып барырга тиеш иде.

– Ярар, алайса, син генә йөреп карарсың, – диде ул Илдуска. – Тик мин утыргач, син велосипедны тотарсың... ычкындыра күрмә... Басуга чыгып, әнә теге чыршы турысына җиткәч, мин төшәрмен дә, син китәрсең.

Илдус шатланып риза булды. Мөнир киртә янына килде дә велосипедның ияренә атланып утырды. Ильдус велосипедны тотып торды. Менә алар әкрен генә кузгалып киттеләр. Велосипед баштарак әле бер якка, әле икенче якка кыйшайды. Əгәр Илдус ныгытып тотмаган булса, Мөнир шундук егылып төшкән булыр иде. Шулай да ул бераздан тигезлеген саклый ала башлады, һәм велосипед такыр юлдан җиңел генә тәгәрәп китте. Тиздән иптәшләре дә, авыл да артта калды. Алар юл буендагы чыршы турысына якынлаштылар. Илдус бик кызу йөгерүдән тирләп чыкты, кызарды.

– Тукта инде, Мөнир... – диде Илдус, ялгыз чыршыны узып киткәч.

Мөнир туктамады, киресенчә, тагын да кызурак бара башлады.

– Мөнир, йөрерсең дип үзең әйттең ич... тукта инде, – диде Илдус, кызганыч тавыш белән. – Туктамасаң ычкындырам.

- Кит үзең генә. - Илдус бик хурланды.

Мөнирнең велосипедын ычкындырды да, кире борылып, авылга таба йөгерде. Мөнир, иптәшеннән котылуына сөенеп, тагын да кызурак китте. Бара торгач, юл кисәк кенә түбәнәя башлады. Велосипед, тигез юлда дыңгырдап, һаман шәбрәк тәгәрәде. Хәзер инде педальгә басарга да кирәкмәде. Мөнирнең колак төбендә җил сызгырды, йөрәге куркудан жу итеп китте: велосипедның йөрешен әкренәйтү өчен, тормозга басарга кирәклеген ул белми иде. Велосипед очты гына. Мөнир үз алдында берни дә күрмәде, куллары, аяклары тыңламас булды. Һәм коты алынган малай, үзе дә сизмәстән:

– Илдус! Тот, ычкындырма! – дип кычкырып җибәрде.

Зырылдап әйләнеп барган алгы тәгәрмәч кинәт читкә кереп китте, һәм Мөнир велосипеды-ние белән юл читендәге чокырга мәтәлеп төште. Аның янында беркем дә юк иде.